Ik ben Amory Gillot en altijd op zoek geweest naar waarheid – maar tot nu toe vooral tot de conclusie van eeuwige vergankelijkheid gekomen. Niet als iets dramatisch, wel als iets fundamenteel. De dood hangt erboven, en zal uiteindelijk alles herleiden naar ‘nul’. En net dat lijkt iets wat de meeste mensen negeren.

Onze maatschappij is er goed in om druk te doen. Meedoen, optimaliseren, doelen najagen — dat is de default. Maar veel mensen durven zelden stil te staan bij de vraag waarom ze dat eigenlijk doen.

Ik ben vooral geïnteresseerd in de mens – als individu en geheel. Wat we doen, waarom we het doen, en hoe voorspelbaar we daarin vaak zijn. Gedrag, groepsdynamiek, denkfouten – dat is waar ik me thuis voel. Niet als academicus, wel als iemand die kijkt, luistert en nadenkt.

Ik leef in de spanningsboog tussen meedoen en onverschilligheid. Tussen het spel wíllen spelen en tegelijk weten dat het nergens toe leidt. Soms train ik maanden voor zoiets als marathons of de Monte Rosa Massif beklimmen, andere keren leef ik op (rode) wijn, sigaretten en de zinloosheid van alles. Dat is geen tegenstelling, maar gewoon hoe het leven – net zoals de natuur met haar seizoenen – in elkaar zit.

Oppervlakkigheid boeit me weinig. Echte gesprekken, waarin we even voorbij de menselijkheid kijken, daar leef ik voor.

Ik steek mijn tijd vooral in projecten waar ik echt in geloof, zoals de podcast en het boek de dialoog-paradox, de denktank Stichting Merito en werkende aan mijn nieuw boek: The Inevitability of Impermanence.